Banenzwemmen: Flow, focus en een frontale botsing

Afgelopen zomer stond ik 's morgens aan de rand van het zwembad, gewapend met een iets-te-strak zwembrilletje en het voornemen dat ik al drie keer had uitgesteld: vandaag ga ik écht zwemmen. Naast me dobberde een oudere man in een fel gekleurde badmuts. Hij knikte me toe alsof hij mij officieel tot het zwembad toeliet. 

Zodra ik het water in gleed, wist ik weer waarom dit zo’n goed idee is. Het water vangt je op, dempt elk geluid en laat al je to-do’s even verdampen. Na tien meter voelde ik mijn hoofd lichter worden — geen ruis, geen chaos, alleen het ritme van mijn schoolslag.

Banenzwemmen is inspanning en ontspanning tegelijk: terwijl je armen, benen, rug en buik overuren draaien, voelt het alsof je even in een andere wereld drijft. En mijn heupen, normaal snel beledigd als ik fanatiek ga sporten, bleven opvallend tevreden. Gewichtloosheid is een wonder.

Ik besloot mezelf uit te dagen: twee banen, rustig, één baan sneller. Intervaltraining, maar dan vriendelijk. Mijn lichaam sputterde, maar deed mee. Bij het keerpunt tikte de man in de badmuts me aan.
“Je gaat lekker,” zei hij.
Ik knikte — want praten tijdens het zwemmen is een vaardigheid voor gevorderden.

En toen gebeurde het. Opeens klopte alles. Mijn ademhaling, mijn slagen, mijn tempo. Ik voelde me soepel, sterk, bijna professioneel. Dit was de flow waar iedereen het altijd over heeft.

Totdat—

BOEM.

Ik botste frontaal tegen een puber die zigzaggend door de baan zwom alsof hij auditie deed voor het nationale waterballet.

 “Oeps,” zei hij.
“Geen probleem,” zei ik. “Ik ben in topvorm.”
Zijn bezorgde blik veranderde in een grijns. 

Maar terwijl ik weer verder zwom, moest ik lachen. Dát is banenzwemmen: ontspanning, inspanning, onverwachte botsingen en toch altijd dat moment waarop je voelt dat je iets goeds doet voor jezelf.

Dus duik erin. Soms vind je je flow. Soms bots je tegen een puber.

Maar je komt er altijd beter uit dan je erin ging.

🏚️ Ga terug naar Flashblogs